Ήθελα, να μπορούσα να ισχυριστώ πως είναι ένα μυθιστόρημα, μια δική μου φαντασία.
Λυπάμαι που δεν μπορώ να το κάνω.
Λυπάμαι που η ιστορία της ηρωίδας μου είναι αληθινή. Λυπάμαι γιατί είναι αληθινός όλος αυτός ο πόνος, αυτή η προσπάθεια.
Λυπάμαι πολύ, που δεν μπορώ να κάνω τίποτε περισσότερο από το να περιγράψω με μυθιστορηματικό τρόπο, γεγονότα, καταστάσεις και την τραγικότητα που αγγίζει αυτό το θέμα.
Λυπάμαι που δεν μπορώ να υποδείξω με απτά στοιχεία πόση δύναμη είχε αυτή η μάνα, αναγνωρίζοντας τα λάθη της, να βρει την δύναμη να τα παραδεχθεί και τότε να βρει τον τρόπο να τα διορθώσει.
Λυπάμαι που σαν μυθιστόρημα δεν μπορώ να αναφερθώ ονομαστικά στα Κέντρα Απεξάρτησης. Και τέλος, λυπάμαι που μέσα από ένα μυθιστόρημα δεν μπορώ να φωνάξω:
ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ, ΑΓΑΠΑΤΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΑΣ!
ΑΓΑΠΑΤΕ ΤΗΝ ΖΩΗ ΣΑΣ!
ΣΑΣ ΑΝΗΚΕΙ! (Από τον πρόλογο της έκδοσης)

Λιλή Χελιώτη

24 γράμματα, 2020
164 σελ.
ISBN 978-618-5423-82-7